Arco Iris Mozambique

“Mozambique, de parel van Afrika”, zo wordt het land vaak omschreven in de toeristische folders. “Ontdek de ongerepte palmstranden van de Indische Oceaan, de nationale parken, de koloniale architectuur, de kleurrijke cultuur en de nog authentieke Afrikaanse sfeer!”

De dagelijkse realiteit voor veel inwoners is veel minder rooskleurig. Bijna zeventig procent van de bevolking leeft op het platteland. De meesten hebben een inkomen rond de armoedegrens van 1.25 dollar per dag. Voor de meerderheid van de inwoners van Mozambique blijft de toegang tot gezondheidszorg heel  beperkt en het broze gezondheidssysteem kampt met het hoge aantal mensen besmet met zowel hiv/aids als tbc.

Ik leerde Mozambique kennen in 2005 toen ik er voor Artsen zonder Grenzen kon werken in een hiv/aids project, eerst op het platteland in Vila Ulongué, later in de hoofdstad Maputo. Ik werd er verantwoordelijk voor behandeling en opvolging van kinderen besmet met hiv. Via dat werk leerde ik er Steve en Ros van Arco Iris in Zimpeto en Corrie van Arco Iris in Matola Rio kennen. “Arco Iris” betekent “regenboog” en beide projecten staan in voor de opvang van kinderen die door omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. De projecten zijn gelegen in de buitenwijken van Maputo. Ongeveer een zesde van hun kinderen waren toen seropositief.

Steve en Ros zijn zestigers uit Australië, die via hun kerkgemeenschap veel jaren de leiding hebben genomen in het project in Zimpeto. Enkele jaren geleden hebben ze de dagelijkse leiding overgedragen aan een Mozambikaans koppel. Hier wonen 250 – 300 kinderen tot 16 jaar. Er is een school, die ook voor arme omwonende kinderen toegankelijk is. Er is een gezondheidscentrum. Er zijn meerdere sportvelden. Men probeert de kinderen via ateliers zoals een schrijnwerkerij, een naaiatelier, een carrosserie, een grote tuin, een beroep aan te leren en voor te bereiden op een leven in de gemeenschap. Men zet er ook erg in op re-integratie van de kinderen. Kunnen ze na enige tijd terug naar huis, naar iemand van de familie of iemand in de gemeenschap? Men ondersteunt deze families verder en doet opvolging om zeker te zijn dat deze kinderen het verder goed stellen. Een aantal van de oudere kinderen kunnen verder studeren aan de universiteit, en komen in een traject van zelfstandig wonen terecht.

Corrie is een bijna-zestiger uit Nederland, die via dezelfde kerkgemeenschap de leiding heeft in het kleinschaliger project in Matola Rio. Hier wonen een 40-tal kinderen. Aanvankelijk ging het hier vooral om kleine kinderen, maar die kleintjes werden groot en konden lang niet altijd terug naar huis… Daarom kwam er, naast het schooltje voor de kleintjes, ook woongelegenheid voor de grotere jongens en meisjes. Maar… bouwen kost geld!

Toen ik er werkte voor AZG, kwamen Steve en Ros, en Corrie, of hun medewerkers, wekelijks met een busje vol kinderen naar het gezondheidscentrum. En zo is onze vriendschap ontstaan.

Na 5 mooie jaren ter plaatse, waarin ik ook m’n oudste dochter uit Zimpeto mocht adopteren, keerde ik terug huiswaarts. Toen ik een jaar als huisarts werkte in Kortemark net voor mijn vertrek naar Mozambique, leerde ik er enkele mensen van de jaarlijkse Kunstroute kennen. Zij wilden hun schouders onder beide projecten zetten. Dankzij het engagement en de niet-aflatende steun van deze mensen van ÓÓkunst (www.oo-kunst.be) en nog vele anderen, kunnen we beide projecten blijven steunen, nu al meer dan tien jaar lang! Jaarlijks wordt een deel van de opbrengst van de verkochte kunstwerken aan Arco Iris geschonken. Daarnaast kunnen we rekenen op vrijwillige bijdragen.

In 2016 konden we met een delegatie van ÓÓkunst beide projecten ter plaatse bezoeken. Een beklijvende ervaring, die het vuur van hun engagement nog sterker aanwakkerde!

Van begin 2005 tot eind 2009 kende ik veel van de kinderen persoonlijk. Ondertussen hebben de oudsten ook de weg naar sociale media gevonden en kan ik hen vanop afstand een beetje blijven volgen. Deze kinderen hebben kansen gekregen en gegrepen en zijn van een leven op straat gespaard gebleven. Laat ons Steve, Ros, Corrie en hun vele medewerkers daarom ook in de toekomst blijven steunen in hun “Stop for the one”: als we niet kunnen stoppen voor de miljoenen kinderen in nood ter wereld, we kunnen wel stoppen voor dit ene kind dat voor ons staat, en een verschil maken!

Hilde Vandelanotte en de groep van ÓÓkunst

vzw OOkunst -  Huilaertstraat 17 - 8610 Kortemark
www.oo-kunst.be